donderdag 27 oktober 2016

6 weken

Och lieverd toch, vanmiddag stond ik aan je mooie grafje op je geboortetijdstip maar ook het tijdstip dat we je toe vertrouwden aan de aarde, pff wat moeilijk. Elke dag wordt het lastiger om te dealen met het feit dat ik je nooit meer aan kan raken, nooit meer je zachte wangetje aaien als je sliep, nooit meer je armpjes om mijn nek heen voelen, nooit meer een kusje geven of voor je zingen terwijl ik je ronddraaide als een soort dansje. Och jochie toch...............nooit meer!
En dan kijk ik naar de foto's die die bewuste donderdag in het UMCG zijn gemaakt door make a memory en dan zie ik je mooie hoofdje met de dichte oogjes mijn handen om je wangen, zo dierbaar, zo mooi maar zo ontzettend verdrietig. Jij mooie jongen, met je gulle lach en je guitige oogjes, hield je ons allemaal voor de gek en was je zieker dan we zagen??? Was je lijfje al op of hebben we de fout gemaakt om je toch te laten opereren aan je keelamandelen?? Ik weet het niet maar het houdt me enorm bezig om jou te missen terwijl we dachten het goede te doen. Lieve lieve schat, vertrouwen hebben dat je het nu goed hebt maar oef wat is dat moeilijk want hier thuis was toch je plek, bij ons! Ik mis je zo lieve, lieve schat!

zaterdag 10 september nadat je de hele avond onrustig was en pas ging slapen nadat we vele malen het Mozes boekje hadden voorgelezen! 

Geen opmerkingen: